آقای دبیر چرا در پیاده رو نشسته اید

پيرمرد 

بعد سالها و سالها دبيری اش 

از فشار کار نه! 

که از هجوم وهن،

خسته بود و دلشکسته بود

 

مانده بودم از چنين دقيقه ای چسان گذر کنم، که يک قطار درد و بهت 

ناگهان مرا گرفت زير چرخهای خود 

موجهای تف به اين حکومتی که باعث چنين فضاحتی ست 

از دهان پر ز بهت رهگذر 

به آسمان و بر زمين و بر جدار خانه های کوچه جسته بود 

مبل و صندلی و سطل و قوری و سماور و کمد 

در پياده رو که جای اين اثاث را نداشت 

از حصار نظم خانه ای که بعد ازين دگر 

خانه ای برای پيرمرد و پيرزن نبود، رسته بود

 

مردمان يکی يکی پس از سکوتشان، ز دام شرم خود گريختند 

ليک من جنان چو يک درختِ شاخ شاخِ خشم ودرد 

ايستاده ام

ايستاده ام و مانده ام در آن مکان

همين مکان

که تا هنوز هم 

شرم 

در مسير عابران نشسته است

گير کرده  پيکرم به دام بغض. 

يک طناب درد 

پای قلب و روح و مغز و استخوان پيکر مرا 

به آسفالت کوچه بسته است 

شرم در پياده رو نشسته است.

م. شوق