شعری برای کوه روتویی

کوه روتویی مانند برجی است در یک جزیره ی جنگلپوش فشرده در پولینزیای فرانسه.

شعر زیر خطاب به این کوه سروده شده: 

روتویی! 

من از سرزمین دماوندم

سبزی ات را به سرزمین من بیاور

حیاتت را

و نفسهایت را

ابرت را و آبیهایت را

در سرزمین من

مرگ را آوردند

تا انقلاب را بکشند

و خانه ها را زندان کردند

روتویی!

طراوتت را 

و پاکی ات را 

به سرزمین من بیاور

آنان زشتی را آوردند

تا شعر را بکشند

نفرت را آوردند

تا عشق را بکشند

روزهایم گذشت

و شعری در نفسم نمی شکفت

شبهایم گذشت

و  تصور مرگ سرزمینم

بر تصویرهای خیالم  راه می بست

امروز تو را دیدم

روتویی

و به تو پناه آوردم

به یاد دماوندم

با تو سخن میگویم

سرسبزی ات را 

آرزو میکنم

در میهنی که زندگی

دوباره زندگی شده باشد

م. شوق

۴اردیبهشت ۹۹