ای کاش

«ای کاش»

ای کاش، شاعر زمانی دیگر می بودم                

با گلها

و صفای چمن ها

شاعر دورانی،

 که محبت

ابری بود دلنواز

 و شرافت قلبها

تکیه گاهی مطمئن و تسکین بخش.

ای کاش، 

شاعر زمانی دیگر می بودم.

به دفترم نگاه کن!

 همة شعرهایم پرخون است

مطلع اش بغض 

قافیه اش خون 

تصویرش درد 

ردیفش خون 

تضمینش، خشم 

     و همة تلاش قلم، گریز از نفرت وجنون

ازین روی بود

که به شعر گفتم

جهان پر شقاوتیست.

در بارانی از خشم

شسشوی مرگ کن

و پیراهن سپید بپوش

          تا برویم.

در مسیری که

نگاه دختران بر آسفالت، سپیدة مرگ می شود.

صبای پرمُشک ایرانی

            بر خاک گردآلودترین دشتها

                       به خاک و خون کشیده می شود.

پیراهن سپید بپوش

خون را اشک، یارای شستن نخواهد داشت

و پیراهن تو نیز

پرچم سرخ هیهاتی باید شد

و ما چون به خاک افتیم

شاعری دیگر

برخاک خواهد نوشت

بهای شادی آینده

                          خون شاعر بود

م. شوق