برای ویدال کوادراس

برای ویدال کوادراس

از دورترین فاصله نزدیکترینی                

ای «آن» که ز بس آمده نزدیک، تو «این»ی

ای رد شده از واژة بیگانگی و بُعد            

از دورترین نقطه به این جمع قرینی

بی آن که نیازی به حضور افتد و صحبت      

با خاطر یاران ز خود رفته، عجینی

می بینمت از دور که در دود و دم شک       

آن شعله ایمانی و آن برق یقینی

در آینه کردم نظر و روی تو دیدم               

آیینه به من گفت ببین خود تو همینی

درخانة دل زانسوی عالم تونشستی              

بیگانه ندیدیم چُنین خانه نشینی

این قافله از کوه جواهر بگذشتهست     

کی چشم بپوشد ز چنین دُرّ ثمینی    
م. شوق

                   

                                                                           20/2/88