همت کوه
شب را به فردا می کشانم من
دل را به دریا می رسانم من
ای دشتهای خفته در پستی
با عذرهای «ناتوانم من»
کوهی ست پیش چشمتان! کوهی
با همت «آتشفشانم من»
ای جلبکان برکه ی تسلیم
کو همت «سرو روانم من»؟
تا کی کشد شب تیغ و هی گوید
«من شاه شهر آسمانم من»؟
پس برق غیرتها کجا رفته
وآن «موج طغیان رگانم من»
من پیش این شب خم نخواهم شد
من رود سرخ اخترانم من
دل را به دریا می رسانم من
شب را به فردا می کشانم من
گر پیر شد جسمم ازین کین ها
با عشق قلب خود جوانم من
م. شوق۸ اسفند ۱۳۹۸
0 Comments